Nienke op Mauritius

Dit was voor mij de tweede keer dat ik meeging met de organisatie United Through Sport, of in het Nederlands de Kracht van sport. Dit keer ben ik meegegaan naar Mauritius en ik kan met zekerheid zeggen dat ik dit voor geen goud had willen missen. Het programma, op het eiland aan de oostkant van Afrika, is nog niet zo ontwikkeld als op andere plekken in de wereld. Dat neemt niet weg van de geweldige sport mogelijkheden die we hebben kunnen bieden en de leuke activiteiten die we in de vrije tijd hebben kunnen ondernemen. Ik ben er een maand geweest en er is nog zo veel wat ik had willen doen en zien. Elk vrij moment hebben we genomen om een stukje van het eiland te ontdekken, waar het zichzelf bleef overtreffen.

Omdat het programma nog niet echt bekend is op het eiland zijn we als vrijwilligers veel in contact geweest met de organisatie van verschillende sportactiviteiten. Dus naast de coaching die we hebben kunnen bieden aan de kinderen hier, hebben we ook mee kunnen denken aan de toekomst van het project hier. Darren, de oprichter van United Through Sport in Mauritius, heeft ons meegenomen in zijn visie van de toekomst van Mauritius en hoe we daar een bijdrage aanleveren. Hij geeft inzicht in zijn beweegreden en maakt het belang van het werk duidelijk. Dit is inspirerend en ontzettend motiverend en het was heerlijk om door zijn ogen naar zijn eiland te kunnen kijken.

De kinderen waar we mee werken zijn ontzettend beleefd en hoewel ze niet altijd een fijne achtergrond of thuissituatie hebben, was het heel fijn om met ze te werken. Ook de andere coaches van het eiland zelf waarmee we samenwerken zijn heel open en vriendelijk en staan open voor nieuwe ideeën en samenwerking. Het enige echte obstakel wat ik ben tegengekomen is het feit dat de voertaal hier voornamelijk Frans is. Ze spreken hier Frans, Engels en Creools. Hoewel de meeste kinderen ook Engels spreken en voornamelijk de oudere kids geen moeite hebben met het begrijpen van instructie in het Engels, is het bij de jongste ooit nog moeilijk communiceren. De coaches kunnen Engels en Frans en dienen vaak als vertaler. De taalbarrière is soms wel een probleem als je werkt met de kleinste.

Buiten het coachen om kan ik eerlijk zeggen dat ik me hier superveilig voel. Je wordt als vrouw niet lastiggevallen op straat, je kan veilig alleen lopen en zelfs tijdens het uitgaan behandeld iedereen je met respect. Het is armer land dus ik maakte me hier best zorgen om voor ik vertrok, maar de cultuur hier maakt dat iedereen hier zo respectvol met elkaar omgaat. Je moet natuurlijk wel gewoon je verstand gebruiken, maar als je je gewoon normaal gedraagt zou je geen problemen moeten ervaren.