Janneke op de Caraïben

Het eiland is ongelofelijk mooi, en eenmaal een beetje gewend aan de hitte is het heerlijk.

De verschillende projecten:

Marchand basisschool
Ook ging ik 2 keer per week mee naar basisschool Marchand. Op deze gemengde basisschool werd ik iedere keer ontvangen door kinderen die naar me toe renden en op me sprongen terwijl ze m’n naam riepen. De kinderen waren stuk voor stuk even lief, als je even de tijd nam om ze goed te leren kennen. Hier deden we na schoolse programma’s en ging ik vooral mee om de andere coaches te ondersteunen die er maar een aantal weken waren. Om er zo vooral voor te zorgen dat de kinderen luisterden maar ook een luisterend oor hadden tijdens de sessies. Ook hielp ik een tijdje mee aan een zwemproject op deze school, waar we de kinderen mee namen naar het strand en leerden zwemmen. Ik vond het erg leuk om te zien dat de kinderen ook steeds beter luisterende naar mij. Tijdens sessies werd mijn stijl blond haar vaak een attractie voor kinderen die niet mee deden met de sessie, ik zorgde ervoor dat ruzies werden opgelost en de sessies goed konden verlopen. Ik merkte dat er een stukje respect begon te groeien tijdens de sessies, onder de kinderen en naar de coaches. Mijn grootste bevestiging hierin heb ik gekregen toen een van de andere coaches vroeg “wie is jouw favoriete coach?” aan de kinderen en (ondanks dat ik 2 weken niet had kunnen gaan) ze “Coach Yan” antwoordde, “omdat zij altijd zorgt dat ik weer rustig word als ik ruzie maak of iets vervelends gebeurt”. Dit was tegen het einde van mijn stage tijd en was ik heel blij dat ik deze persoon was geworden voor de kinderen!

Aunty Pinky’s preschool
Het beste heb ik tot het laatste bewaard, Aunty Pinky’s preschool. Een kleuterschool project dat ik samen met Valerie, andere Nederlandse Sporthogeschool studente coachte. Dit was écht ons projectje, onze kinderen. Samen met de kinderen sportte we bijna iedere dag één uurtje en gingen we een keer in de week zwemmen. Hier werd ik iedere ochtend opnieuw blij van! Het aankomen en wachten voor de deur totdat deze werd opgemaakt en ondertussen je naam horen roepen of de groei van de kleuters (gemiddeld 2-3 jaar oud) was ongelofelijk. Kleuters die in het begin niet luisterden zaten later al zo snel als kon op je schoot. Maar ook zag ik de kinderen vooruit gaan in motoriek en beter worden in bepaalde sport gerelateerde vaardigheden. Deze kinderen hebben echt een stuk van mij hart veroverd, stuk voor stuk. Bij de groep kleuters zat ook een jongen met het syndroom van down, in het begin deed hij bijna niet mee, en was hij heel erg stil. In de loop van de tijd ging hij steeds vaker mee doen en kwam hij een beetje los. Hij zei maar een paar woorden, tot opeens, op de laatste dag riep hij “yan, come”. Ik geloofde m’n oren niet, volgens mij kun je dit relateren aan het gevoel dat ouders krijgen wanneer hun kind voor het eerst papa of mama zegt. Met tranen in m’n ogen, misschien zelfs de hele laatste week met het besef dat dat de laatste paar keer waren, ben ik vertrokken. Ik voelde me zo geliefd door deze kinderen en had echt het idee dat ik ook een verschil kon maken voor hun. Gewoon door te sporten met ze en plezier te hebben. Een grote kaart met foto’s en handjes was dan ook het beste cadeau dat ik gekregen heb om mee naar huis te nemen. Ik hoop dat deze kinderen mij herinneren, want mij zullen ze altijd bij blijven! Iedere keer als ik erover praat met iemand kreeg ik terug, ik kan zien in jouw ogen hoe leuk je dat vond. Dat is natuurlijk moeilijk over te brengen op papier, maar zo is het. Deze groep kinderen liet mij stralen!

Een grote kaart met foto’s en handjes was dan ook het beste cadeau dat ik gekregen heb om mee naar huis te nemen.