Fleur op de Caraïben

Mijn verhaal

Een stage helemaal in de Cariben, dat is niet zo maar iets en dat nog wel voor drie maanden lang. Ik vond het enorm spannend omdat ik een echte huismus ben en nog nooit alleen gereisd had, laat staan naar de andere kant van de wereld. Ik was toe aan een nieuwe uitdaging en een nieuwe ervaring, dus ben ik in het diepe gesprongen en deze reis aangegaan, en ik moet zeggen wat was het een avontuur.

Voor ik dit gigantische avontuur kon beginnen stond mij eerst een lange vlucht te wachten. Ik vloog eerst naar Londen Gatwick toe om vervolgens met British Airways naar dit prachtige eiland Saint Lucia te vliegen. Toen ik hier op de donderdag aankwam was er een groep met een Nederlands meisje en de rest waren allemaal Engelsen, maar goh wat hebben deze mensen mij goed op gevangen. Iedereen was erg sociaal en de Engelse mensen spraken langzamer zodat ik het beter kon verstaan. Helaas ging een groot deel van deze groep de vrijdag erna alweer naar huis, maar ook kwamen er op de vrijdag nieuwe mensen in het huis, dit is altijd spannend want je weet niet wat voor mensen er komen.

Je went best snel aan het idee dat er iedere twee weken mensen kunnen komen en gaan, maar afscheid nemen van mensen waar je iedere dag mee leeft en werkt kan soms best lastig zijn. De kinderen en de mensen die ik hier heb ontmoet zijn geweldig, iedereen is zo lief en zorgzaam en op straat is er niemand die zonder goedendag te zeggen voorbij loopt.

Het werken met de kinderen vond ik echt geweldig, stuk voor stuk zijn het zulke prachtige personen. Ik ging voornamelijk naar de pré school genaamd Auntie Pinkies, op deze school zitten kinderen met autisme. Met deze kinderen doen we sportactiviteiten zoals bijvoorbeeld spelletjes om hun motoriek te verbeteren of om te leren samenwerken. Na dat het Nederlandse meisje vertrok kreeg ik meer de leiding over deze school, alle kinderen riepen altijd als je daar aan kwam “auntie Fleur” om je te begroeten, dat ga ik niet gauw vergeten. Ook gingen we naar een middelbare school toe waar ik en de andere stagiaires sportactiviteiten aanboden. Iedere keer werden er twee sporten gekozen en deze stagiaires gaven de lessen waarbij de andere hielpen. De kinderen van deze school zijn echt enorm lief, in de pauze komen ze altijd naar je toe gelopen om te praten met je of om een spelletje te spelen.

Op de maandag, woensdag en donderdag avond gaf ik altijd voetbal training aan jongens. Dit vond ik erg leuk omdat de leeftijdscategorie verschilt van 12 jaar oud tot 25 jaar oud. Maar het leukste wat ik deed hier gedurende mijn stage was toch het zwemproject waar ik bij hielp. Gedurende dit project leer je kinderen van 2 tot 5 jaar oud zwemmen, en omdat ik een langere periode hier deze zwemlessen gaf zie je ieder kind groeien. In mijn eerste twee weken was het paaskamp, gedurende dit kamp gaven we zwemlessen aan kinderen in open water. Gedurende dit paaskamp zag je dat sommige kinderen het minder breed hebben dan andere kinderen, sommige kinderen hebben namelijk geen zwemkleding waardoor ze in kapotte kleding komen zwemmen. Ikzelf vond dit soms best lastig om te zien maar je kan wanneer je wilt hierover altijd praten met huis genoten of met een van de werknemers hier.

Als je iedere dag samen leeft en alles samen doet raak je heel snel bevriend en word je een hele hechte groep. Ik heb hier zo veel dingen mee gemaakt en enorm veel geleerd over mezelf en over andere culturen. De meeste vrijwilligers hier wonen in Engeland dus dat is gelukkig niet zo ver weg. Doordat ik hier een langere tijd ben geweest heb ik heel veel van het eiland kunnen zien en enorm veel excursies kunnen doen, vrijdag is namelijk excursie dag! Ik heb alle bekende dingen hier op het eiland gedaan zoals de Pitons beklimmen, Watervallen bezoeken, ziplinnen en natuurlijk boot party’s. Op onze vrije avonden deden we vaak spelletjes in het huis om elkaar beter te leren kennen en om de goede groepsdynamiek te behouden.

Ik ben drie maanden op dit prachtige eiland geweest maar het voelt echt als veel korter. De tijd vliegt hier echt voorbij. Als dan je laatste week aanbreekt gaat het pas echt vlug, je gaat afscheid nemen van de kinderen en jij weet dat je ze misschien niet meer terug gaat zien, maar deze lieve kinderen denken dat je er de volgende keer gewoon weer bent. Het afscheid nemen van deze kinderen vond ik wat lastig omdat het toch echt je vriendjes worden, je ziet ze bijna iedere dag voor drie maanden lang en je ziet ze allemaal groeien in hun ontwikkeling. Het afscheid nemen van de mensen in het huis vond ik wat lastig, dit omdat je toch een hele hechte band op hebt gebouwd in een korte periode. Maar zoals ze zeggen, aan alles komt een eind. En zo komt er ook een eind aan dit geweldige avontuur.

Ik heb zeker geen spijt dat ik naar Saint Lucia ben gekomen voor mijn stage en ben trots op mezelf dat ik dit geweldige avontuur ben aan gegaan. Toen ik afscheid nam zei ik geen goodbye omdat ik geloof dat ik de mensen met wie ik een geweldige vriendschap heb opgebouwd weer terug ga zien. Toen ik vertrok zei ik dus zoals mijn Engelse vrienden het zouden zeggen “see you later alligator “.