Joost in Indonesië

Mijn verhaal

Mijn reis begon toen ik in mijn laatste leerjaar het keuzedeel Internationalisering koos. Het jaar daarvoor had ik dat ook al gedaan, en toen ben ik met mijn klasgenoten naar Georgië gegaan om daar een school te renoveren. Op de oriëntatiedag kwamen er verschillende organisaties langs om uitleg te geven over de verschillende reizen die zij te bieden hadden. Eén van die mensen was Roel, en hij gaf namens De Kracht van Sport een presentatie over alle projecten die zij organiseren. De presentaties over Argentinië, Costa Rica, Curaçao, Mauritius, Saint Lucia en Zuid-Afrika waren allemaal heel duidelijk, omdat die projecten al een langere tijd soepel verlopen en alles al helemaal geregeld is. Toen zag ik het kopje Indonesië verschijnen, en was ik gelijk geïnteresseerd.

Er was destijds nog maar weinig informatie bekend over de reis naar Indonesië, maar dat maakte het voor mij juist heel aantrekkelijk. Een echte sprong in het diepe waarbij je niet wist wat de reis je precies ging brengen, maar het sowieso een geweldige ervaring zou worden.

Het eerste weekend in Indonesië was een introductieweekend, waarbij we met de hele groep (14 jongens en meiden) elkaar en de Indonesische cultuur leerden kennen. We gingen naar het winkelcentrum, gingen samen uit eten en probeerden veel snacks die we nog nooit op hadden. Er ontstond gelijk een klik tussen de staf (Giza, Wanda, Ayu en Mas Yogi) en de vrijwilligers. We kregen informatie over wat er die week van ons werd verwacht en hoe alles werkte binnen Wisma (de naam voor het huis).

Elke maandag tot en met vrijdag hadden we hetzelfde rooster. We gingen om 07:00 uur de taxi in op weg naar de scholen. We hadden drie verschillende taxichauffeurs die allemaal uit Indonesië kwamen: Mr. Andi, Mr. Erwin en Mr. Gugus. Mr. Erwin en Mr. Gugus spraken goed Engels en heb ik daardoor ook echt goed leren kennen tijdens de reis.

Als je eenmaal aankomt op de scholen, word je altijd ontvangen door kinderen die graag een high five willen. Soms komt de directeur of komen andere leraren ook even kijken, want het is natuurlijk best spannend om zoveel buitenlandse mensen op je school te hebben. Naar welke school je ook ging, je werd altijd opgewacht door enthousiaste kinderen die niks liever wilden dan sporten met de meesters en juffen van Daya Krida (de Indonesische naam voor De Kracht van Sport).

Op vrijdag en zaterdagen waren we volledig vrij, maar er waren nog genoeg leuke dingen te doen. Uitjes met de staf waren zeker mijn favoriete tijdsbesteding op een vrijdag of zaterdag. Op zondag gingen we altijd naar een community (vrijwilligers die activiteiten voor kinderen en jongeren in de buurt organiseren) om daar leuke sport- en spelactiviteiten te geven.

Al met al kan ik het iedereen aanraden om ook naar Indonesië te gaan! Het is een ervaring waar ik veel van heb geleerd en die ik graag opnieuw zou willen beleven.

Dankjewel staf, freelancers en vrijwilligers van Daya Krida. Wat was dit geweldig.