Burak in Indonesië

Mijn verhaal

Het begon voor mij allemaal ongeveer een jaar geleden op school. Het was namelijk de bedoeling om je op te geven voor zoals wij dat noemen ‘keuzedeel’ wat eigenlijk een extra eigenaardigheidkennis vak is wat binnen onze studie elk jaar wordt gevolgd en ik wist als dat ik meteen ISO (Internationale Sport Ontwikkeling) wilde gaan kiezen. Ik wist van mezelf al gelijk dat ik naar Indonesië wilde gaan, want dit sprak me altijd al aan. Op school zelf kregen we hier algemene lessen over hoe je nou eigenlijk lessen in andere cultuur moet geven ook je deed kennis op door in de Indonesische cultuur te duiken.

Na de lessen die we kregen en de voorbereidingen te hebben voldaan, was het toch echt tijd om mijn stage echt te beginnen. Toen ik voor het eerst voet zette op Indonesische grond, voelde ik toch iets bekend grond toch ook iets nieuws. Als moslim zijnde was het bijzonder om een land te betreden waar de adhan (gebedsoproep) overal te horen is, van drukke steden tot de rustige rijstvelden. En toch… was de manier waarop het geloof daar beleefd werd soms anders dan wat ik gewend was.

Wat merkte, was hoe het geloof hier was in het dagelijks leven zonder op te dringen, want de mensen waren zo rustig, relaxed en ongehaast. In de markten zag ik hoe mensen “Salaam Aleikum” (formele manier van elkaar begroeten) zeiden voor een verkoop, en in de dorpen hoe families samen zaten om te bidden. Islam werd hier niet alleen als regels geleefd, maar als ritme van het leven.

Mijn stageperiode duurde 4 weken lang in de plaatst Semarang (Midden-Java). Ik verbleef in de Wisma wat huis/verblijf betekent in het Javaans. Dit deed ik samen met 15 andere studenten, hiervan maakte het Indonesische staf ook deel van uit (Yogi, Wanda, Dina, Ayu, Giza, Sultan, Zoufar, Daniel en ook alle andere freelancers) zo kwamen ze meer voor de inhoudelijke mededelingen, uitleg over de planning die er werd gemaakt. Dit pakt zeker in je voordeel uit aangezien je veel contact bent met hen en veel activiteiten verricht merk je dat je een goede band opbouwt.

De activiteiten die je als groepje gaf waren vooral sport gerelateerde lessen aan basisschool en soms wat voorgezet onderwijs kinderen. Dit deed je dan 4 dagen in de week (maandag t/m donderdag). De ochtendsessie begon 07:30 tot een uur of 10 vervolgens kwam je thuis kon je even wat rusten en lekkere nasi, soto ayam pisang goreng (gebakken banaan) te eten bij de warung (lunchplek/winkel). Hierna had je de middagsessie van 15:00 tot 16:30 uur. Het naar scholen en activiteiten brengen en ophalen werden gedaan onze top taxichauffeurs Mr. Gugus en Mr. Erwin.

Eenmaal op de scholen zelf was echt mooi om te zien leuk ze het met elkaar hebben en merkt ook dat ze erg energiek/enthousiast zijn. Je bouwt sterke band op met de kinderen en dit ook zeker doordat je langzamerhand ook de taal leert kennen, wat erg toepasselijk is. De kinderen weten wie je bent aangezien je de voorbeeldfunctie bent in hun optiek. Zo hebben we ook Daya Krida (De Kracht Van Sport) T-shirts aan wat laat zien dat we samen op een lijn zijn met het Indonesische team.

Vrijdag en zaterdag waren we dan vrij en deze dagen werden gebruikt om activiteiten te doen met de staf of om de bezienswaardigheden in Semarang te gaan bekijken wat ik zeker iedereen aanraad.

Mijn ervaring in Indonesië heeft mijn geloof verdiept, maar door observatie, door de glimlach van een broeder of zuster, en door de manier waarop jongeren op straat ‘Assalamu Alaikum’ (formele terug groet) tegen elkaar zeggen zonder elkaar te kennen. Hierdoor merkte ook een snellere en betere verbintenis.

Lang verhaal kort, als je een unieke en gave ervaring wilt opbouwen wat je nooit meer wilt vergeten raad ik dit erg aan!

Bedankt alle mensen van de staf en de freelancers!